Rosalía, na boca dos nenos

Imos ler estas poesías da nosa Rosalía!

Rosalía, sempre  seguindo unha copliña do pobo, imaxina o que di unha muller na súa casa, nas primeiras horas da mañán:  falar cas fillas pequeñas, cando as lava no pilón da fonte; despóis, sobre a comida: os figos, os ovos…, logo cos animais criadoiros da casa: os cans, as galiñas, o gato…

Mesmo estáse a escoitar a leria e as troulas da paroleira.

VENTE, RAPASA I Vente, rapasa,  vente, miniña, vente a lavar no pilón da fontiña. Vente, Minguiño,  Minguiño, vente; douche sinón polo demo do dente. ¡Que auga tan limpa! ¡Que rica frescura! Vente a lavar, que é un primor criatura. Válgame Dios,  que si auguiña n´houbera, lama este corpo mortal se volvera. Vinde a lavarvos, andá lixeiriños, a cara primeiro, dimpóis os peíños. ¡Ai! ¡qué miniña! ¡Que nena preciosa! Despois de lavada parece unha rosa.     I este miniño que teño no colo, dempois de lavado parece un repolo. ¡Ai! ¡ qué tan cuco! ¡Ai! que saantiño! Ven ós meus brazos, daréiche un biquiño. ¡Olliños de gloria! ¡Cariña de meiga! ¡Apértame ben, corasón de manteiga! Corre, corre a que Antona te peite; corre, daráche unha cunca de leite. Corre, corre a teu pai, Mariquiña, que come cebola con pan e sardiña. II ¡Válgate Dios, que inda os figos son duros! ¡Mais qué fartiña en estando maduros! El e mais eu i a comadre de abaixo hemos de ter que alargar o refaixo. Rica figueira, que Dios te bendiga, que hasme, abofé de fartar a barriga. ¡Jei!, o dos ovos que vas de camiño, ¿cantas duciñas topaches no niño? ¡ Unha nomáis! ¡ Non me teño ca risa! Ése éche un conto que vai para a misa. Dame acá eis, que un fricol che faría que ó mesmo rei que envidiar lle daría. Xan que non qués, no camiño che colla vento de vira cun saco de molla. III -Turra, turra, Xan, pola burra! Mira que Pedro a cadela che apurra. ¡ Aí, desdichada de min que a vexo, fincarlle o colmillo no triste pelexo. ¡Diantre de Xan, que non corre nin toa! Ben haia, amén, que os osos che roa. ¡Churras!, ¡churras! ¡Churriñas, churras! Cas-qui-tó, que escorréntalas burras.

Pica, pica, suriña, pica, lévalle un gran ó teu fillo na bica. Marcha, can, a ladrar ó palleiro, ¡sei que che agarda o demoro do cheiro! ¡ Vaiche co can, que o peixiño lle gusta! Mais a teu dono o diñeiro lle custa. ¡Gachí, gachi, qué dencho de gato! ¡Cómo se farta no prebe do prato!

¡Inda reventes, larpeiro rabudo! ¡Que inda na gorxa che aperten un nudo!

Truca, perico, no gato rabelo hasta deixalo quedar sin un pelo. Que eu, si outra vez o camino me atranca, hei de romperle no lombo unha tranca. ¡ Aí, qué galiña Saltóu no valado! ¡Sei que quer vir a comer de prestado! Isca de aí, galiña maldita, isca de aí, non me mátela pita.

Isca de aí, galiña ladrona, isca de aí pra cás túa dona.