Conto:Gotiña de auga, folerpiña de neve

Lemos e comentamos

Había unha vez unha gotiña de auga que soñaba con chegar a converterse en neve e cubrir de branco as pradarías do campo. Pasaron anos ata que unha gran seca baixou tanto o nivel de auga do lago en que vivía que a nosa gotiña se evaporou, subindo arriba, arriba, ata o ceo. Alí formaba parte dunha pequena nube, e en canto fixo un pouco de frío, buscou a primeira campiña para deixarse caer e cubrila de neve.

Pero só era unha folerpiña de neve, e en canto tocouo chan, apenas pasaron uns segundos antes de derreterse de novo, e alí tocoulle esperar outra vez ata que os raios de sol volveron levala de viaxe ata unha nube branca e repoluda. Alí, sen desanimarse polo seu primeiro fracaso, a gota volveu deixarse nevar en canto puido, pero novamente, ao cabo duns poucos segundos xa se derretera completamente.

Varias veces volveu evaporarse, outras tantas transformouse en folerpiña de neve, e as mesmas veces fracasou no seu intento de cubrir os campos e abas das montañas. Finalmente, foi parar a unha gran nube, onde millóns de gotiñas de auga se amontoaba. A pesar de ser xigantesca, naquela nube estábase bastante incómodo, pois unhas cantas gotas parecían dar ordes a todo o mundo, e as obrigaban entre un gran barullo xuntarse moito:

– As gotas máis grandes abaixo!, as lixeiras arriba!. Veña, veña, veña! non hai tempo que perder....

Entón pensou en deixarse caer de novo, pero unha gotiña simpática e divertida, freouna dicindo:
- ¿ Onde vas?! É que non queres participar?
E ao ver o xesto de sorpresa da nosa gotiña, explicoulle que se estaban a preparar para unha gran nevada.
- A todas as gotiñas que estamos aquí nos encanta ser folerpiñas de neve durante moitos días, por iso xuntámonos nesta nube. Hai anos, intentei varias veces nevar pola miña conta, ata que descubrín que non podería facelo soa. E encontrei esta nube xenial, onde todas axudamos un pouquiño, e grazas a
todos eses pouquiños conseguimos facer as mellores nevadas do mundo!

Pouco despois ambas as dúas gotiñas voaban polo ceo en forma de folerpas de neve, rodeadas de millóns e millóns de folerpas que cubriron as verdes pradarías de branco. E con inmensa alegría comprobou a nosa gotiña, que cando todos colaboran pode conseguirse ata o que parece máis imposible.
                                   
                                        Pedro Pablo Sacristán