lunes, 20 de enero de 2020

A pomba Dona Paz

Para seguir traballando  A PAZ, eleximos este fermoso poema de Ramón Caride e ilustrado por Pepe Carreiro.


A POMBA DONA PAZ

Dedicatoria:
Para os nenos e nenas do mundo porque a PAZ é o seu e único e verdadeiro futuro.

       Dona Paz é unha pombiña
       que vive arrentes do ceo,
       nunha casiña moi linda
       entre as torres dunha igrexa. 

       E cando o día amañece
       vai pasear moi cediño,
       para ver que cousas pasan
       polas prazas e os camiños.

    
   Voando pola cidade 
   viu xente que nada tiña
   e que durmía nas rúas
   na friaxe da invernía.

     Logo viu outros moi ricos
     aos que todo lle sobraba.
     Estragaban a comida
     que aos pobres lles faltaba.


      
    Viu máquinas abraiantes   
    traballando sen parar, 
    botando asfalto e cemento
    case en calquera lugar.

     Viu sumidoiros noxentos
     que ían parar aos ríos,
     os mares cheos de lixo
     e as fragas pasto do lume.

     E chemineas fumegantes
     botando un aire moi negro.
     Máis a ninguén lle importaba
     se daban moito diñeiro.

     
Viu fábricas de armamentos
que producían arreo.
Mandando ás guerras de lonxe
os artefactos da morte.
                                                      
         E os que fuxían destas guerras
de fame e doutras miserias,
andaban centos de quilómetros
para salvar os seus fillos.


         Xentes que arriscaban a vida
para cruzar as fronteiras,
a procura dun traballo
e dun futuro mellor.


        
         Viu mulleres maltratadas
as que todo se lles negaba
e que viven esmagadas
baixo tanta imposición.

 E o que máis arrepío
 lle deu aínda a Dona Paz,
 foron os nenos da rúa
 que a ollaban sen mirar.

  Eran nenos de ollos tristes
  que nunca foran á escola.
  Nunca tiveron xoguetes
  e xamais foron á praia.


Onde quera que mirase
vía Dona Paz problemas,
vía inxustizas e abusos.

O afán por chegar a ricos
non deixa cousa con cousa!
Raio!
Que feo está o mundo!


O fermoso que sería
Se todos fosen amigos
e non estragasen tanto!
Vou ver se falo con eles!


E tentar, tentou facelo…
Dona Paz falou con todos.

Pero os homes enleados,
so pensaban no diñeiro,
no poder e máis na fama.

Dona Paz sufría e sufría,
e, a cada paso choraba,
porque os homes poderosos,
non lle facían ningún caso.

Non pensaban en ninguén.
Querían todo para eles!



Xa sei! Falarei coas nenas
e os nenos do mundo enteiro.


Polo seu futuro,
non renunciarei!
Seguro que eles poden
escoitar moito mellor!



No hay comentarios:

Publicar un comentario